ਪੁਣੇ-ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਵੇਟਲਿਫਟਿੰਗ ਫੈਡਰੇਸ਼ਨ ਦੀ ਜੂਨੀਅਰ ਵਿਸ਼ਵ ਚੈਂਪੀਅਨਸ਼ਿਪ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦੀ ਹਰਸ਼ਦਾ ਗਰੁੜ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਸੋਨ ਤਮਗਾ ਜਿੱਤ ਕੇ ਇਤਿਹਾਸ ਰਚ ਦਿੱਤਾ। ਹਰਸ਼ਦਾ ਇਸ ਚੈਂਪੀਅਨਸ਼ਿਪ ਵਿੱਚ ਸੋਨ ਤਮਗਾ ਜਿੱਤਣ ਵਾਲੀ ਪਹਿਲੀ ਭਾਰਤੀ ਹੈ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਹਰਸ਼ਦਾ ਲਈ ਉਤਰਾਅ-ਚੜ੍ਹਾਅ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹਰਸ਼ਦਾ ਨੂੰ ਉਹ ਦਿਨ ਯਾਦ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਇਸ 12 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਮਜ਼ਾਕ ਵਿਚ 50 ਕਿਲੋ ਚੌਲਾਂ ਦੀ ਬੋਰੀ ਪਿੱਠ ‘ਤੇ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਅੱਠਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਬੋਰੀਆਂ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਦੇ ਦੇਖਿਆ। ਅੱਜ ਆਪਣੀ ਪਿੱਠ ‘ਤੇ ਚੌਲਾਂ ਦੀ ਬੋਰੀ ਚੁੱਕੀ 12 ਸਾਲਾ ਧੀ ਨੇ ਭਾਰਤ ਦਾ ਨਾਂ ਰੌਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਜੂਨੀਅਰ ਵਿਸ਼ਵ ਚੈਂਪੀਅਨਸ਼ਿਪ ‘ਚ ਸੋਨ ਤਮਗਾ ਜਿੱਤਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹਰਸ਼ਦਾ ਨੇ ਕਿਹਾ, ”ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬਚਪਨ ‘ਚ ਆਪਣੀ ਪਿੱਠ ‘ਤੇ ਚੌਲਾਂ ਦੀ ਬੋਰੀ ਚੁੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਭਵਿੱਖ ‘ਚ ਮੈਂ ਇਸ ਖੇਡ ‘ਚ ਕਰੀਅਰ ਬਣਾਵਾਂਗੀ। ਪਰ ਇਹ ਪਿਤਾ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਸੀ, ਜੋ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ। ਪੁਣੇ ਦੇ ਵਡਗਾਓਂ ਦੀ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ 18 ਸਾਲਾ ਹਰਸ਼ਦਾ ਨੇ ਸੋਮਵਾਰ ਨੂੰ ਗ੍ਰੀਸ ਵਿੱਚ ਚੱਲ ਰਹੀ ਜੂਨੀਅਰ ਵਿਸ਼ਵ ਚੈਂਪੀਅਨਸ਼ਿਪ ਵਿੱਚ 49 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ ਭਾਰ ਵਰਗ ਵਿੱਚ ਕੁੱਲ 153 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ (70KG+83KG) ਭਾਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਸੋਨ ਤਗ਼ਮਾ ਜਿੱਤਿਆ। ਇਸ ਬਾਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ, ”ਮੈਨੂੰ ਤਮਗਾ ਜਿੱਤਣ ਦਾ ਪੂਰਾ ਯਕੀਨ ਸੀ। ਪਰ ਸੋਨ ਤਮਗਾ ਜਿੱਤਣਾ ਸੱਚਮੁੱਚ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਹੈ।” ਹਰਸ਼ਦਾ ਦੇ ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਮਾਮਾ ਵੀ ਵੇਟਲਿਫਟਰ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਉਸਦਾ ਸੁਪਨਾ ਪੂਰਾ ਨਾ ਹੋ ਸਕਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਹਰਸ਼ਦਾ ਨੂੰ ਇਸ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਅੱਜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਤਿਹਾਸ ਰਚ ਦਿੱਤਾ। ਪੁਣੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਵਡਗਾਓਂ ਜਿੱਥੋਂ ਹਰਸ਼ਦਾ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਨਮਾਡ, ਸਾਂਗਲੀ ਅਤੇ ਕੋਲਹਾਪੁਰ, ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਵੇਟਲਿਫਟਿੰਗ ਕੇਂਦਰ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਮੁਖੀ 73 ਸਾਲਾ ਬਿਹਾਰੀਲਾਲ ਦੂਬੇ ਹੈ। ਉਸਨੇ 1972 ਵਿੱਚ ਇਸ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਜਿਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਹੀ ਇਹ ਪਿੰਡ ਵੇਟਲਿਫਟਿੰਗ ਦੇ ਇੱਕ ਸ਼ਕਤੀ ਕੇਂਦਰ ਵਜੋਂ ਉੱਭਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ। ਹਰਸ਼ਦਾ ਦਾ ਇਹ ਨਾਮ ਕਿਵੇਂ ਪਿਆ? ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਵੀ ਦਿਲਚਸਪ ਹੈ। ਦਰਅਸਲ, ਹਰਸ਼ਦਾ ਦੇ ਪਿਤਾ ਸ਼ਰਦ ਅਤੇ ਵਡਗਾਓਂ ਵਿੱਚ ਜਿਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਬਿਹਾਰੀਲਾਲ ਦੂਬੇ ਦੀ ਨੂੰਹ ਇਕੱਠੇ ਟ੍ਰੇਨਿੰਗ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਬਿਹਾਰੀਲਾਲ ਦੀ ਨੂੰਹ ਦਾ ਨਾਂ ਵੀ ਹਰਸ਼ਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਹਰਸ਼ਦਾ ਨੇ ਕਰਾਸ ਕੰਟਰੀ ਰੇਸ ਵਿੱਚ ਗੋਲਡ ਮੈਡਲ ਜਿੱਤਿਆ ਤਾਂ ਪੂਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਜਿੱਤ ਦਾ ਜਲੂਸ ਕੱਢਿਆ ਗਿਆ। ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਸ਼ਰਦ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜਦੋਂ ਵੀ ਪਿਤਾ ਬਣੇਗਾ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਬੱਚੇ ਦਾ ਨਾਂ ਹਰਸ਼ਦਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਸ਼ਰਦ ਨੇ ਇੰਡੀਅਨ ਐਕਸਪ੍ਰੈਸ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ, “ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਬੇਟੀ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਹ ਤੈਅ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਵੇਟਲਿਫਟਰ ਬਣੇਗੀ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਕਰੇਗੀ। ਸ਼ਰਦ ਨੇ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਧੀ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਤੋਂ ਨਫ਼ਰਤ ਸੀ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿਚ ਫਸ ਗਈ ਹੁੰਦੀ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਚੌਲਾਂ ਦੀ 50 ਕਿਲੋ ਦੀ ਬੋਰੀ ਚੁੱਕੀ, ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਵੇਟਲਿਫਟਿੰਗ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ।
Comment here